2

Naiwność druga.

Bogactwo. Czym ono jest? Czy są różne rodzaje bogactwa? Czy jest bogactwo duszy, lub bogactwo ciała lub bogactwo nabyte? Myślę, że jest. Jest wiele form każdej z przyziemnych rzeczy. Mimo, iż dwójka ludzi która w wyniku jednej z upojnych nocy mnie spłodziła, zwanych rodzicami mają bogactwo nabyte, którego dorobili się zarzynając własną tożsamość w oczach dziecka, to ja nie jestem bogata pod względem duszy czy ciała. Cała rodzina wmawia mi, że jestem piękna, ja tak o sobie powiedzieć nie mogę. Jestem zwykłą przeciętną, obojętną dziewczyną.

Pogrążona w silnym śnie niczym w niedźwiedzim uścisku budzę się nagle wystraszona dźwiękiem telefonu. Spoglądam na zegarek, który mówi mi, że czas podnieść zwłoki, bo uczelnia na mnie czekać nie będzie. Wstaje z ciepłego i nawołującego mnie do powrotu w swoje skromne progi materaca, naciągam na nogi kapcie w misie i wolnym krokiem idę w kierunku kuchni, by tam ożywić swoje ciało czarną, gorzką kofeiną.

Kroczę poprzez wiosenną pluchę w kierunku uczelni, na której los dał mi studiować medycynę. Zawsze marzyłam o tym, bym mogła komuś podarować w pewien sposób drugą szanse, na życie, na siebie, na spełnienie i medycyna mi w tym pomoże.  W uszach dudni jedna z piosenek ‘starej’ Chylińskiej. Po kilku dobrych minutach marszu wchodzę do gmachu szkoły. Gdy widzę tylu uśmiechniętych ludzi pochłoniętych rozmową lub innymi rzeczami już mam dość. Na samym wstępie. Marzę tylko o tym, aby schować się w mim malutkim azylu zwanym mieszkaniem. Pierwsze wykłady ciągną się niemiłosiernie. Po 3 godzinach moje płuca nie wytrzymują. Wychodzę. Siadam na murku. Wkładam w uszy potwornie niewygodne słuchawki, grzebie w pokaźnej torbie szukając ukojenia. Gdy je znajduje momentalnie podpalam, a wokół mnie tworzy się chmara szarego i drapiącego po gardle małe dzieci dymu.  Nagle czuje, że moje wargi łączą się, a miętowego papierosa ktoś wciera w brudny miejski chodnik.

-Powiedziałem Ci już raz, że masz się nie truć- to On. Miał racje, że się jeszcze spotkamy, lecz nie wiedziałam, że to spotkanie nadejdzie tak szybko.  Spojrzałam na jego zatroskane tęczówki i zrobiło mi się jakoś tak cieplej na sercu.

-Kim jesteś, że mówisz mi co mam robić?!- zapytałam, a może nawet i krzyknęłam. Z jednej strony chce, żeby ten chłopak przy mnie był cały czas, mimo iż go nie znam, a z drugiej strony chcę dalej cieszyć się moją samotnością.

-Kim jestem? –zapytał, a moją odpowiedzią było nikłe skinienie głowy- Jestem Twoim przekleństwem–  teraz się troszeczkę przestraszyłam jednak musiałam udawać twardą i niedostępną. Chłopak chyba zauważył, że przez moje ciało przeszedł dreszcz niepewności. – Lecz nie musisz się mnie bać- dodał, niby miałam odetchnąć z ulgą? Nie wiem, ale jakaś siła ciągnęła mnie do niego jak ćmy lgną do ciepłego blasku ognia tlącego się w balsamicznej świecy o zapachu lawendy. Nadal nic nie mówiłam, wpatrywałam się w jego twarz, chcąc zapamiętać ją jeszcze lepiej niż podczas naszego ostatniego spotkania. – Jestem Wojtek – mówi. Wyciąga do mnie pokaźną dłoń. Zeskakuje z murku. Jego dłoń lekko drga jakby obawiał się, że ja swojej nie wyciągnę.

-Łucja-mówię i wstępuje we mnie jakiś demon. Okrutna moc której nie mogę się sprzeciwić. Zamiast wyciągnąć dłoń do chłopaka i lekko ją uścisnąć to ja tonę w jego wielkich i muskularnych ramionach. Widać, że jest zdziwiony moim czynem, nie twierdzę, że ja nim zdziwiona nie jestem. Nigdy się tak nie zachowywałam. Trwamy w uścisku, słyszę jak napawa się zapachem moich włosów. Czuje jak jego klatka piersiowa pokaźnie się unosi. Ja natomiast zaciągam się zapachem jego perfum.

-Nie pal więcej, proszę Cię- oznajmia jakbyśmy znali się od wieków i jakby to co mówił było oczywiste na świecie.

-Nie chce być samotna- dodaje cicho modląc się, aby jego zmysł słuchu tego nie wychwycił.

-Już nigdy nie będziesz, obiecuje-  po tych słowach obręcz, zwana jego ramionami oplatająca moje wątłe ciało lekko się zacieśnia, dodając mi otuchy. Trwaliśmy chwilę w tym uścisku, a chwila ta była idealna.  Niepowtarzalna. Nieprzewidywalna.  Moment ten przerwał dźwięk mojego telefonu informujący mnie o nowej wiadomości. Odskoczyliśmy gwałtownie od siebie. Zrobiło się, no właśnie jak?

-Pójdziesz dziś ze mną na kawę?- pyta z nadzieją w głosie, a ja pragnę krzyczeć, że nie musi pytać, że jest to oczywista sprawa, że pójdę z nim wszędzie, nawet w ogień.

-Dziś nie mogę, idę na mecz- mówię, a w myślach karcę siebie samą.  Przecież mecz nie jest najważniejszy mogę raz odpuścić, przecież i tak nie interesują mnie durne potyczki siatkarzy, chodzę tam ze względu na Adriana. To pewnie on napisał, do mnie że już przyjechał.

-Mecz, rozumiem. W takim razie do zobaczenia, Łucjo- powiedział i odszedł w stronę parku by po chwili już do końca zniknąć mi z pola widzenia.

-Do widzenia Wojtku- dodałam prawie szepcząc.

Siedzę wraz z Adrianem w ciasnej i zatłoczonej kuchni mojej kawalerki popijając zimną pepsi z cytryną rozmawiając najzwyczajniej o życiu. Nic mu nie wspominam o spotkaniu w parku z chłopakiem który odmieni moje samotne życie. Po upływie 60 krótkich minut, wstaje z czerwonego krzesła i udaje się w kierunku sypialni, by tam z szafy wyciągnąć wyprasowaną koszulkę z numerem 6 na piersi i z nazwiskiem ‘Kłos’ na plecach. Siedzę znudzona wpatrując się w pomarańczowe pole boiska. Podnoszę wzrok i nagle moje tęczówki odnajdują Jego. Jakim cudem? On jest siatkarzem? Muszę wyjść. Muszę uciec. Muszę zapomnieć.

-Adrian, ja, ja muszę iść do domu. Ja… Przepraszam- mówię, gwałtownie wstaje i udaję się w kierunku drzwi zostawiając przyjaciela w osłupieniu. Przemierzając schodki co dwa jestem już na hollu, który pokonuje z zastraszającą prędkością. Mocnym pchnięciem otwieram masywne drzwi, które umożliwiają mi szybką ucieczkę do domu. Chłodne powietrze bije mnie po twarzy tak mocno niczym bokser swoją ringową ofiarę.

- Nie wiedziałem, że masz chłopaka- jednak nie wyszłam niepostrzeżenie. Staje. Serce bije jak oszalałe, a łzy płyną wartko jak Wisła gdy wpływa do zimnego, słonego morza.

-Bo nie mam.- odpowiadam zgodnie z prawdą nadal się nie odwracając swojego ciała w kierunku siatkarza.

- Nie wiem czemu, ale jesteś dla mnie ważna- te słowa huczą w mojej głowie niczym donośny dźwięk dzwonu Zygmunta w Krakowskim Kościele.

-Nie jestem ważna dla nikogo- spuszczam głowę, powodując, że kolejna fala słonych kropli wydostaje się na czubki moich znoszonych już czarnych balerin.

- Spotkaj się ze mną- mówi z pewnością w głosie na co nikle się uśmiecham.

-Jutro. W parku, tam gdzie mnie widziałeś po raz pierwszy. Na tej samej ławce będę czekać o 18. Jeśli nie przyjdziesz, zrozumiem. Nikt nie przychodził. Nigdy- podchodzę do niego – Masz mecz. Powinieneś już iść. Powodzenia- chcę odejść, gdy łapie mnie za rękę muska policzek i odchodzi. Znów patrzę na oddalającą się ode mnie postać. Powoli idę do domu. Wchodzę do mieszkania. Siadam na kanapie. W błogiej ciszy napawając się samotności czekam na przyjaciela. A tak dokładnie czekam na jutrzejszy dzień. Na jutrzejszy wieczór w Jego towarzystwie.

Przyszłość: Wybaczę i wybaczać będę, bo kocham Go najbardziej na świecie. Nie pojęte było by dla mnie jeszcze kilka tygodni temu, że jestem w stanie tak mocno kogoś pokochać.

____

Jeśli nie będzie komentarzy, to zawieszę chyba te blogi, bo ja już nie wiem, czy ktoś to czyta. Wiem, że rozdziały, to chłam.

Cieszą mnie komentarze wyrażające więcej niż 'Świetny. Zapraszam do siebie'

NOWYBLOG.NOWYBLOG.NOWYBLOG.NOWYBLOG ! Zostaw opinię.

Zapraszam : KOSA/DZIK/JEDNO

KOMENTUJCIE. NAWET NAJMNIEJSZY ZNAK, ALE ZOSTAWCIE.

Pozdrawiam Anka