5

Naiwność piąta

Czy można zaplanować swoją przyszłość? Oczywiście, że nie. Odpowiedź na to pytanie jest wręcz banalnie prosta, dlaczego ? Dlatego, że gdyby każdy mógłby ułożyć scenariusz swojego życia to byłoby ono przewidywalne. Każdy z nas ułożyłby dla siebie pozytywny koniec, a przecież w życiu nie zawsze o to chodzi. Czyż nie?

W szpitalu spędziłam 7 dni, które upływały strasznie szybko. Panie pielęgniarki obdarowywane tonami czekolady i litrami wina pozwalały Wojtkowi przebywać u mnie dłużej niż było to wcześniej planowane i ustalane w regulaminie. Nim się obejrzałam to byłam już w pięknym mieszkaniu mojego chłopaka. Mojego chłopaka, Boże jak to pięknie brzmi. Tak nierealnie. Wracając do tematu siedziałam w mieszkaniu przyjmującego w jego koszulce w smerfy i klubowych spodenkach, bo wcześniej wymieniony zalał mnie jogurtem. Mocno i szczelnie okryłam się kocem siedząc na parapecie z nogami tuż przy brodzie. Śmiałam się jak dziecko widząc jego poczynania, a zarazem chłonęłam i jadłam go wzrokiem. Biszkoptowe spodnie i błękitna koszula z rękawem na ¾ dodawała mu zdecydowanie uroku i młodzieńczości. Widząc go tańczącego do radia nie sposób było się nie uśmiechnąć. Ja już kiedyś pisałam swój scenariusz i z perspektywy czasu wiem, że było to bardzo żałosne, bo wystarczy moment, zaledwie jeden moment i nasz misterny plan rozpada się z wielkim hukiem pozostawiając po sobie jedynie ogromne tumany kurzu.

-Wiesz malutka, kiedyś miałem dziewczynę dosyć ładną i ona miała takie długie nogi. To w Austrii jeszcze było, no i wyobraź sobie spotkałem ją ostatnio w Łodzi jak jechałem do Ciebie- słysząc jak obrazowo mówi mi o swojej niedawnej wybrance serca to coś się we mnie zagotowało nie sądzę by była to zazdrość. Momentalnie zeskoczyłam z parapetu, a koc rzuciłam na duże łóżko i kieruję się do wyjścia ale nagle duże ręce łapią mnie za miednicę i unoszą nad Ziemię- Malutka jesteś zazdrosna, ale nie wiesz najważniejszego

-Spadaj, nie jestem zazdrosna- mówię, a siatkarz obracił mnie do siebie. Oplatłam nogami jego biodra i spoglądam w oczy

-No, ona mi zabiła chomika- mówi z udawaną rozpaczą w głosie. Skwitowałam to perlistym śmiechem. Nagle spoważniałam

- Dlaczego akurat ja bezpłciowa, nudna, bez perspektyw, taka jak milion, innych przeciętnych dziewczyn- pytam, a Twoja usta nadal się śmieją.

-Malutka nie jesteś taka jak milion dziewczyn. Jesteś piękna, nieobliczalna, bezpretensjonalna, delikatna, stanowcza, ale i cicha, nieśmiała, a przede wszystkim jesteś moja i tylko moja- mówi. Czuje się wyjątkowa, prawie jak główna odtwórczyni w Jeziorze Łabędzim- Wiesz- kontynuuje- Miłość to strasznie dziwny stwór. Nie raz potrzeba wielu lat, wielu chwil spędzonych razem, wielu godzin rozmów, wielu kłótni by dwójka ludzi zrozumiała, że to co jest pomiędzy nimi nie jest zwykłą, przeciętną przyjaźnią, a wielką miłością do grobowej deski. Czasami też się zdarza, że dwoje obcych sobie ludzi spotyka się całkiem przypadkiem i jedna chwila, jedno spojrzenie, jeden uśmiech, jedno słowo utwierdza Cię w przekonaniu, że jest to miłość. Miłość nie łatwa, ale wielka i szlachetna. Wiesz malutka, Kocham Cię.

-Nie lubię jak mówisz do mnie malutka, ale Kocham Cię jak nikogo innego na tym świecie- mówię, a po chwili nasze spragnione namiętności i siebie nawzajem usta łączą  się w zachłannym pocałunku. Nasze języki toczą bój o śmierć i życie lecz w naszym przypadku nie będzie przegranego, są sami wygarnia z zielonym wieńcem na głowie. Gdy zabrakło nam już tlenu zapytałam

-Ile jeszcze będziesz miał siły by mnie trzymać- odpowiedzią jest śmiech- Łucja jesteś leciutka, więc pewnie całymi godzinami. A zapomniałbym o czymś ważnym, bo widzisz- i tu nastąpiła chwila ciszy. Śmiem wątpić, że mój chłopak nie jest nieśmiały.- No bo Andrzej z Karolem robią imprezę z okazji otwarcia sezonu- no i ja już wiem co jest na rzeczy, nie jestem duszą towarzystwa, ale czego się nie robię dla tej ukochanej osoby.

-No, i że ja mam na tą imprezę z Tobą iść- pytam się delikatnie wtulając twarz w zagłębienie szyi.

-Oczywiście, że tak. Będziesz gwiazdą wieczoru- a przez myśl mi przeszło, że raczej gwiazdą, ale spalonego teatru- No oficjalnie razem, pierwsza impreza. Czerwony dywan, blask fleszy. Sama rozumiesz, wagę sytuacji

-Boże Wojtek jak ja Cię kocham mówię i zeskakuje z objęć ukochanego

-Świetnie Ci w moich spodenkach- stwierdza a ja jak na zawołanie mocniej kręcę tyłkiem co zostaje skwitowane zabawnym gwizdem.  

Oczywiście zgodziłam się, że pójdę na tą imprezę, ale nie myślałam wtedy, że będzie ona już jutro. Na wycofanie się było już stanowczo za późno. Siedzę na swojej kanapie czekając, aż Adrian akceptuje ode mnie połączenie. Chyba czas się wygadać, od samego początku do końca. Po upływie kilku chwil widzę roześmianą twarz chłopaka.

-Witam gwiazdę wielkiego formatu- i po tych słowach wybucham śmiechem, bo przypomniały mi się słowa przyjmującego o blasku fleszy- Kochana, a co Ty taka roześmiana, rozchichotana nie poznaję Cię jeszcze nie tak dawno nie chciałaś żyć, a tu taka zmiana. - pyta, a w głowie dudnią mi tamte słowa. Teraz widzę jak człowiek może zmienić się w ułamku chwili. Widzę jak na człowieka wpływa drugi człowiek. 

-Wiesz, Adrianku czasami tak się zdarza, że coś przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie- mówię nieśmiało spoglądając w obraz monitora

- Zakochałaś się- stwierdza, to chyba widać, że moje oczy nie są już przytłoczone nie pragną śmierci, a szczęścia

-Chyba tak- i w tym momencie sama się odblokowałam. Nie wiedziałam, że moje usta są wstanie przewinąć przez siebie taką lawinę słów. Opowiadam mu ten tydzień i oczywiście składam dobry opieprz za to co zrobił. - Ale powiedz mi jedno, skąd on wiedział, że jestem teraz w szpitalu? Jak go znalazłeś?

-O nie moja droga. Tym razem to nie moja wina-  chłopak broni się zabawnie machając rękoma- szedłem do Ciebie do mieszkania, a on zaczepił mnie w tym parku, a że wiesz ja do nieśmiałych nie należę, to mu opowiedziałem jaka jest sytuacja, ominąłem oczywiście sama wiesz jaki wątek- gdy przypominam sobie o mojej chorobie z która na szczęście na razie mam spokój to czuje jakieś dziwne ukłucie w sercu. Gdzieś w głębi dziękuje Adrianowi za to, jak się zachował, bo to dzięki niemu chyba jesteśmy teraz razem, bo ja po tych słowach które powiedziałam przyjmującemu w parku nigdy nie odważyłabym się ponownie spojrzeć mu w oczy. Ale chyba ta przeklęta fortuna która kręciła kołem jednak darzy moją osobę jakąś tam sympatią i nie zostawiła mnie samej tylko zesłała kogoś na moją drogę z czego jestem jej bardzo wdzięczna.

Stoję już kolejną minutę przed lustrem poprawiając i tak idealnie wyglądające już włosy. Jestem dumna z tego jak wyglądam, i że sama na to wpadłam.  Czarna koronkowa bluzka z trzema czerwonymi kokardkami z tyłu, a pod nią czarny stanik, czarne skórkowe leginsy, i na stopach wysokie czerwone szpilki, tak w skrócie można opisać było mój strój. Wysoki niechlujny kok i oczy z pięknie wywiniętymi kreskami które optycznie je powiększały no i usta krwistoczerwone, które nadawały mojej osobie czegoś... sama nie wiem czego

-Wiesz Wojtek trochę się boje- mówię cicho

-Czego? -pyta- Kurde w sumie ja też się boję, ze będą na Ciebie patrzeć. Ty nie musisz się niczego bać, zawsze będę u Twojego boku. Pamiętaj zawsze

______________

SIELANKA MOI MILI, SIEEELANKA.

Czas na przeprosiny z mojej strony, otóż chciałam przeprosić za tamten rozdział, który był pewnego rodzaju oczyszczeniem mnie samej. Musiałam wyciągnąć z siebie to wszystko co gdzieś tam leży mi na sercu no i wyszło krwioplucie. Przepraszam, ze musiałyście wiele wycierpieć i przeżyć mdłości przeze mnie.

NO I MAMY PUCHARA PANOWIE MAMY PUCHARA ! 

Muszę Wam jeszcze powiedzieć, że Prolog historii o Nowakowskim i jego rozdziały tak bardzo mi się podobają, ze zaczynam wątpić, że ja sama to napisałam

No więc jeśli masz do mnie jakieś pytania  to zapraszam na ASK

Zapraszam również na /NOWAKOWSKIEGO/KUBIAKA/KOSOKA

No i oczywiście KOMENTUJCIE.

Pozdrawiam Anka