4

Naiwność czwarta

Czym jest rozczarowanie ? Czy to tylko uczucie przykrości, gdy coś nam nie wyjdzie?  Czy to jest to uczucie, gdy naszą duszę przeszywa smutek, bo ukochana osoba nie robi tego czego byśmy od niej oczekiwali? Czy dla rodziców dziecko może być rozczarowaniem? Owszem. Ja nim byłam dla swoich rodziców.

To już któraś z kolejnych nocy podczas której moja wyobraźnia płata mi figle i śni mi się moje szczęśliwe życie. To kompletnie nie do pomyślenia, bo mój byt już kiedyś został gdzieś tam na górze podkreślony dwa razy grubą linią z dopiskiem ‘ dno ‘. Wszystko to co dzieje się w okół mnie zaczyna powoli mnie dobijać. Samotność która nacechowała moje życie to paskudna kobieta, która odbiera mi krzty nadziei. Od ostatniego spotkania z nim minęły 3 godziny. Adrian za niedługo znów wyjedzie, a ja zostanę samotna. Dzięki własnej głupocie. Może lepiej będzie jak spakuje walizki i przeprowadzę się do Adriana. I tak nic, ani nikt tutaj mnie nie trzyma.  Siedząc na wspomnianej już kilkukrotnie sofie trzymam mocno butelkę ‘Okocimia’ wpatrując się w spektakularny i mocno efektowny wyskok Bartmana. Uśmiecham się. Sztucznie, bo sztucznie lecz mocno realistycznie. Nagle czuje, jak coś podnosi mi się ku górze i bynajmniej nie jest to zawartość żołądka. Po chwili czuje wypływającą między palcami krew.

Uczucie w którym patrzysz jak Twoja dusza krwawi jest cholernie dziwne, Może to serce nie wytrzymało Jego widoku i po prostu pękło. Ale jak mogło pęknąć przez niego, skoro nawet nie byliśmy razem. Nie powiedział mi, że mnie kochał, a ja za szybko uwierzyłam, że ktoś może mnie pokochać. Mnie sfiksowaną osobę. Poznał troszkę i uznał, że nie ma co się pakować w takie gówno o imieniu Łucja.

-Boże Łuki jedziemy do szpitala. To wróciło. Znów!-  Adrian znów krzyczy. Znów się martwi. Nie potrzebnie. Wiedziałam, na co się piszę. Wiedziałam jakie będą konsekwencje tego, że znów zaśpiewałam. Mimo, że trwało to zaledwie 10 minut. Wiedziałam, że ten koszmar może powrócić.- Boże ja powinienem Cię odwieźć od tego pomysłu, a ja wręcz przeciwnie jeszcze Cię w tym popierałem. To wszystko przeze mnie- chłopak mówił tak szybko, że i tak rozumiałam 5/10,ręce drżały tak mocno, a krew wypływała już dosyć mocno z moich ust. Czarny top i  tak już był cały zakrwawiony podobnie jak i bluzka chłopaka.

-To nie Twoja wina- mówię i mam ochotę się uśmiechnąć lecz szybko wyobraziłam sobie jak muszą wyglądać zakrwawione zęby i buzia dziewczyny. Jeśli ja sama bym siebie zobaczyła nawet już nie w nocy to jestem pewna, że szybko bym uciekała. Ba szybko ! Jak Usain Bolt na 100 metrów.

Po kilku minutach siedziałam już na szpitalnej poczekalni. Było mi strasznie dziwnie. Wszystkie pary oczu skierowane były na mnie. Czy ja wyglądam jak dziewczyna z patologicznej rodziny, w której przemoc wiedzie główny prym? Muszę wszystkich odwieźć od tych przypuszczeń. Otóż tak wygląda dziewczyna, która śpiewała, a nie powinna. Tak wygląda dziewczyna która kiedyś miała raka strun głosowych, których nie powinna nadwyrężać. Tak wygląda dziewczyna która chciała być kimś innym. Tak wygląda wrak człowieka, który chce być po prostu szczęśliwy, a dziwnym zbiegiem okoliczności nie jest. To strasznie przykre.

Minuty upływają wyjątkowo wolno. Wskazówki zegarka dźwięczą wyjątkowo głośno. Krew upływa wyjątkowo szybko, a mnie nikt nie jest skory pomóc. Robię się blada. Coraz bardziej. Oczy z sekundy na sekundę tracą swój blask, by po chwili osunąć się z impetem na zimne szpitalne płytki. Gdzieś tam w głębi siebie mam pewnego rodzaju satysfakcję z tego względu, że dzięki kolejnemu dziś już show będę miała chociaż kompleksowa opiekę i wiem, że teraz przynajmniej ktoś się mną zajmie. To dziecinne wiem, ale czasami tak trzeba. Przecież nie zemdlałabym z takiego sobie kaprysu. Nie jestem, aktorką. Nawet jeśli miałabym zagrać drzewo w parku to i tak bym nie podołała i 98 letnia babcia zrobiłaby to lepiej.

Leże na mało wygodnym wysokim łóżku. Pan w białym kitlu świeci mi latarką w oczy.  Chce już stąd wyjść. Iść do domu. Udać, że ‘lekkie’ krwawienie nie miało miejsca i można mu zaradzić wciskając sobie znaczna ilość papieru toaletowego w dziurki od nosa. Znów po upływie kilku, a może kilkunastu ślamazarnie upływających minut dowiedziałam się, że mój los nie jest przesądzony, że muszę poleżeć tu jeden calusieńki tydzień. Mowa przez ten tydzień będzie moim wrogiem, niczym umarły rycerz z którym nie można wygrać, bo jego celem jest zemsta. Czyli można zrozumieć, że struny głosowe się na mnie zemściły, i że nie wydadzą nic, a nic z siebie przez te 7 dni. Świetnie po prostu. Świetnie.  Moje błagalne spojrzenia posłane w kierunku przyjaciela poskutkowało tym, że przez kolejne minuty wypisywałam na kartce co przyda mi się w tym jakże wypasionym szpitalu.  A może lepiej z bólem i czerwoną śliną wrócić do domu? I bez upokorzenia i z pewnego rodzaju satysfakcja zaszyć się w czterech ścianach by rozmyślać o tym co by mogło być jakbym inaczej się zachowywała. Jakbym była inną osobą. Czy Wojtek mógłby do mnie poczuć? Bo obawiam się, że ja zbyt szybko i gwałtownie się w nim… No właśnie? Chyba zauroczyłam, ale chyba tak zachowują się osoby cierpiące na poszerzającą się samotność. Na gwałt szukają kogoś kto zabierze ją w świat pełen ludzi. Gwaru. Chaosu.

Wkłucie się w i tak słabą już żyłę graniczy w moim przypadku z cudem. Po kilku próbach starszej stażem pielęgniarce udaje się uczynić niemożliwego. Przyjaciel zniknął, lecz najprawdopodobniej zjawi się z przeogromną torbą i milionem rzeczy które okażą się wcale nie potrzebne. Mam nadzieję, że chociaż laptopa weźmie, albo książki no i oczywiście mojego kochaną starą lekko podniszczoną mp4. Przeraża mnie to wszystko. Te ściany. Te łóżko.  Adrian nie wraca i nie wraca. Dziwne. Krwawienie ustało. Z potężnym kijkiem na kółkach na którym wisiała kroplówka obrałam cel – toaleta. Przecież jako taka potrzeba fizjologiczna nie może wytrzymać, a wstrzymywanie moczu jest gdzieś tam naukowo udowodnione jako szkodliwe. Nie boli mnie nic, oprócz gardła. Muszę koniecznie iść do tej łazienki. Po skorzystaniu z toalety wiedziałam, że muszę przepłukać jeszcze gardło. Każdy pochłonięty łyk, który zostawał wypluty do umywalki swoim kolorytem był coraz bardziej jasny, aż w końcu wyplułam bezbarwną ciecz.

 Usatysfakcjonowana wróciłam do szpitalnej sali. Nie mogłam usiedzieć w miejscu i od kilku chwil przemierzałam trasę od okna do drzwi omijając zgrabnym łukiem łóżko.  Długość ta wynosi dokładnie 12 i pół stopy w rozmiarze 36. Strasznie to interesujące, a zarazem okropnie frustrujące. Stojąc oparta delikatnie dłońmi o parapet obserwuje widok za oknem i gdzieś tam w głębi siebie czując smak skrzepniętej krwi.

-Malutka, nigdy więcej tego nie rób- skądś znam ten głos. Nie jest to na pewno głos przyjaciela. Tylko jedna osoba mówi do mnie ‘malutka’.

-Co tu robisz? Skąd się tu wziąłeś- mówię, nie odwracając się do mojego rozmówcy, a tak naprawdę mam ochotę albo uciec gdzieś gdzie tylko mogą ponieść mnie nogi, bądź rozpłakać się w kącie niczym malutka i bezbronna dziewczynka która zgubiła gdzieś swojego miękkiego, brunatnego misia.

-Przyniosłem Ci rzeczy- nagle czuje jak jakiś przedmiot znajduje sobie miejsce koło moich nóg.

-Dziękuje, nie musiałeś- odpowiadam lekko spoglądając i na postać która twardo stoi koło mnie i z równą gorliwością przygląda się widokowi za brudnym oknem. Teraz właśnie układam w głowie plan w którym będzie cel główny zemsta na Adrianie. Musiał uknuć tą intryg musiał powiedzieć Jemu, gdzie teraz jestem. Mimo, że wspomniałam mu jedynie, że się tak z kimś spotkałam. Żadnych szczegółów. Chyba, że on zaczepił Adriana? Nie wiem.

-Przyszedłem coś powiedzieć-odwracam się w jego stronę- Nie prawdą jest, że jestem skurwysynem, bo jakbyś wtedy nazywała się Ty? Która wycięła sobie nożyczkami moje serce tnąca je na moich oczach?- Bierze moją dłoń i kładzie na swojej piersi. Jest mi gorąco. Bardzo gorąco- Jakbyś wtedy nazwała taką osobę?  - tęskniłam za jego oczami, ustami. Za całym nim. Za wonią perfum

-Przepraszam.- mówię szeptem spuszczając wzrok na dół.

-Nie przepraszaj. Ale nie rób tego więcej. – mówi i muska swoimi ustami moje. Żołądek przewraca się jak chce. Nagle odsuwam się błyskawicznie od chłopaka, by złamać swoją sylwetkę w pół i wyrzucić z siebie kolejną dawkę krwi na białą podłogę.

_______

Gdzieś w środku mnie boli fakt, że jeden rozdział potrafcie skomentować <27 komentarzy> a drugi 15. Wątpię coraz bardziej w to co robię. Może za dużo sobie obiecałam, poprzeczkę postawiłam zbyt wysoko.

MAMY PIERWSZY POCAŁUNEK !!

Piotrek trenuje już w Rzeszowie. Cieszycie się? Ja bardzo. 

Skomentuj. Zostaw po sobie jakiś znak. 

Jeśli masz do mnie pytanie zapraszam ASK

NOWYBLOGNOWYBLOGNOWYBLOGNOWYBLOG. Zostaw po sobie jakiś znak.

Zapraszam również na Kubiaka/Kosoka

Pozdrawiam Anka